Ήμουνα, λέει, στο Passport, στον Πειραιά και παρακολουθούσα την Αρμένικη Βίζιτα. Κάποια στιγμή άκουσα τον Φοίβο Δεληβοριά να φωνάζει το όνομά μου. Σηκώθηκα, κινήθηκα προς τη σκηνή, παραλίγο να φάω τα μούτρα μου κιόλας. Ανέβηκα, με οδήγησε προς το πιάνο. Κάθισα, έστησαν μπροστά μου ένα μικρόφωνο, άρχισα να παίζω:
"Τι κι αν θέλω να αγγίξω το κορμί σου..." Ένα λευκό φως με τύλιγε, τα πλήκτρα με ζόριζαν, δεν έπαιζα καλά ούτε μπορούσα να σκεφτώ το τραγούδι, απλά έβγαινε μόνο του. Κάποιοι έκαναν "σουτ" σε κάποιους άλλους που μίλαγαν. Κάποιοι τραγουδούσαν μαζί μου - ή απλά ήταν η ηχώ της φωνής μου. Όταν τελείωσα δεν χειροκρότησε κανείς - ή απλά εγώ δεν τους άκουσα. Είπα ένα "ευχαριστώ", σηκώθηκα, χαιρέτησα τον Φοίβο και κίνησα να κατέβω από τη σκηνή. Όλα κυλούσαν σαν μέσα σε όνειρο, συνέβαιναν, όμως, στην πραγματικότητα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου