10 χρόνια μάχης ενάντια στη λευκή σελίδα, ενάντια στον κέρσορα που αναβοσβήνει ανυπόμονα.
10 χρόνια στα οποία έγινα συμπαθής ή αντιπαθής, αναλόγως αν είχα να γράψω καλά λόγια ή όχι. Το να γράφεις μουσική, και παράλληλα να γράφεις για μουσική, σε κάνει οπωσδήποτε να νιώθεις ξένος και στα δύο στρατόπεδα -κάτι σαν διπλός κατάσκοπος, χωρίς την αίγλη. Μόνο ζημιά μπορεί να κάνει στην εικόνα σου -ευτυχώς.
Ζημιά, βέβαια, κάνει και στη ζωή σου. Άντε να εξηγείς γιατί κάνεις κάτι που σου αποφέρει τόσο λίγα, που απαιτεί τόσο πολύ από τον χρόνο και την ενέργειά σου. Τι σου προσφέρει, τέλος πάντων; Επιτέλους, δεν μπορείς να βρεις κι εσύ μια κανονική δουλειά;
Ε, λοιπόν, ήρθε και η "κανονική" δουλειά -άλλο αν την κάνω όντως κανονικά. Αλλά η γραφή εκεί, σταθερά και κυνήγι. Και πάντα να νιώθω ότι κόβομαι σε κομμάτια, ότι πρέπει να είμαι εδώ κι εκεί ταυτόχρονα, αναζητώντας εκείνες τις λέξεις που θα με κάνουν κατανοητό και αποδεκτό, έστω κι αν όχι αρεστό.
Γράφω από μικρό παιδί, διάφορα. Τα 10 αυτά χρόνια το έκανα επαγγελματικά, δημόσια. Δεν ξέρω πού θα με βγάλει. Αλλά συνεχίζω, σχεδιάζω, αναβάλλω, επιστρέφω.
Είναι αυτό ένα ταξίδι που ποτέ δεν τελειώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου