Οδηγοί ακρόασης I: Πυξ Λαξ

Όπως πολλοί άλλοι, πέρασα κι εγώ τη "φάση Πυξ Λαξ" στα (πρώτα) φοιτητικά μου χρόνια. Εκείνη την εποχή, 1997 έως 2001, το γκρουπ ήταν στα ντουζένια του, και τα τραγούδια του έπαιζαν όπου κι αν βρισκόσουν: σε σπίτια, σε καφετέριες, σε κλαμπ, σε αυτοκίνητα... Έχω, πάντως, την εντύπωση ότι ο πρώτος ενθουσιώδης ακροατής τους που γνώρισα ήταν ο ξάδερφός μου ο Στέλιος: στο σπίτι του είδα πρώτη φορά το εξώφυλλο του "Ο Μπαμπούλας Τραγουδάει Μόνος Τις Νύχτες..."

Κάπου στο γύρισμα της χιλιετίας, όμως, οι Πυξ Λαξ άλλαξαν: άρχισαν να τραγουδάνε κάτι κακόμοιρα και βαρύγδουπα τραγούδια, κι ήρθε και για μένα η ευκαιρία της αποδόμησής τους. Έκτοτε είμαι στην αντιπολίτευση, ειδικά απέναντι στους αδαείς που νομίζουν ότι ακούγοντας "έντεχνο" κάνουν κάποιου είδους "ποιοτική" επιλογή.

Όταν καλείσαι, βέβαια, να κάνεις μια συνολική αποτίμηση του έργου ενός καλλιτέχνη, οφείλεις να αφήσεις, στο μέτρο του δυνατού, τις προσωπικές σου απόψεις εκτός. Ή, καλύτερα, να τις επανεξετάσεις. Πάντα το προσπαθώ, και στην περίπτωση των Πυξ Λαξ όντως επανεκτίμησα όσα ωραία έκαναν στην πρώτη περίοδό τους. Για τα μετέπειτα παραμένω άπιστος Θωμάς, ακόμα περισσότερο ίσως.

Ο οδηγός ακρόασης για τη δισκογραφία των Πυξ Λαξ ήταν η δεύτερη αποστολή που μου ανατέθηκε από τον Βύρωνα Κριτζά, στα πλαίσια του υπερφιλόδοξου σχεδίου του για ένα ελληνικό All Music -ή κάτι τέτοιο. Τα κείμενα αυτά γράφτηκαν στις αρχές του 2016, τότε που ακόμα το Sound Greek to me ήταν απλώς μια ιδέα, η οποία πολλοί φοβόμασταν ότι δεν θα υλοποιούνταν ποτέ -και διαψευστήκαμε από το πείσμα του Βύρωνα. Απλώς "χτενίστηκαν" και συμπληρώθηκαν, λίγο πριν τη δημοσίευσή τους, στις 13 Φεβρουαρίου 2019.

Διαβάζετε πατώντας εδώ.