Μεταίχμιο '80s/'90s, μέσα στο Opel Ascona, απόγευμα -ή βράδυ;-, ταξίδι από Αθήνα για Σπάρτη. "Τα βράδια μου τα εργένικα, τραγούδια λέω αρμένικα...". "Ποια είναι αυτή;" Η απάντηση είχε έναν ειρωνικό τόνο. Ο ήχος μού έγινε στάμπα.
Αρχές 1997, Χανιά, έξω από το δισκάδικο του Σταθόπουλου. "Μη με πας απ' το σπίτι, τ' ακούς; Στον Θεό να με πας." Ανατριχίλα.
Πιο πριν, "Προσωπικές Οπτασίες", "Δι' Ευχών". Πιο μετά, "Η Ρίζα Του Ιεσσαί", "Εγώ Ήμουν Εσύ"...
Είναι αμέτρητες οι στιγμές της δισκογραφίας του Νίκου Αντύπα που αγάπησα, και που συνέδεσα με στιγμές της ζωής μου. Διάβασα πολλά για εκείνον, άκουσα άλλα τόσα, συμπλήρωσα το παζλ με τα χρόνια. Σπουδαίος μουσικός, ενορχηστρωτής, παραγωγός, συνθέτης -σε όλα διέπρεψε. Με ήχο που "πρόδιδε" την προέλευσή του με τη μία. Πρόσωπο που αγαπήθηκε όσο δημιουργούσε, αλλά και που αντιπαθήθηκε έντονα, όταν ανέλαβε πρόεδρος της Αυτοδιαχείρισης.
Έχοντας όλα αυτά στον νου, του έστειλα, 17 Μαρτίου του '21, ένα μήνυμα στο Messenger. Θα είχε, άραγε, τη διάθεση να μου μιλήσει για τους δίσκους του, και για τις συμμετοχές του σε δίσκους άλλων, προκειμένου να γράψω ένα βιβλίο για το ελληνικό τραγούδι; Δεν περίμενα πολλά. Αλλά τα πήρα όλα.
Μου αφιέρωσε ένα κυριακάτικο μεσημέρι του, και μου αφηγήθηκε ιστορίες, και μου περιέγραψε συναισθήματα. Λες και δεν υπήρχε η απόσταση, η έλλειψη οποιασδήποτε προηγούμενης γνωριμίας. Λες και το Zoom ήταν κάποιο απόμερο καφέ, που το έλουζε ο ζεστός ήλιος.
Κι όχι μόνο αυτό: θα μού έδινε κι άλλον χρόνο, αν μου προέκυπταν κι άλλες απορίες. Δεν πρόλαβα· προδόθηκα· αμέλησα. Κρατάω αυτή του την προσιτότητα, που κάθε άλλο παρά μπλαζέ ή "εύκολη" ήταν.
Πλέον το χρωστάω στη μνήμη του να γράψω κάτι -να βγει κάτι από εκείνη την κουβέντα. Ελπίζω ότι, παρά τις ανεπάρκειες και τους τρόμους μου, κάποτε θα το καταφέρω.
* Φωτογραφία από εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου