Η καλλιτεχνική του πορεία ξεκίνησε το 1992 στο Βανκούβερ, και μέσα στα χρόνια είχε την ευκαιρία να εξελίξει τις ικανότητές του, δουλεύοντας και ως sound designer σε γνωστές εταιρείες των video games, όπως οι Electronic Arts και Fuzzy Wuzzy Games Inc.
Τον περασμένο Αύγουστο κυκλοφόρησε το τρίτο προσωπικό του άλμπουμ, που φέρει τον τίτλο Ξενιτεμένα Τραγούδια. Σε αυτό περιέχονται 13 κομμάτια, με τον ίδιο να υπογράφει στίχους, μελωδίες, ενορχηστρώσεις, και να παίζει πληθώρα οργάνων.
Με χαρά υποδεχόμαστε, λοιπόν, τον Γιάννη Φύσσα, στο πρώτο Gimme 10 της νέας χρονιάς -αλλά και πρώτο στο παρόν μπλογκ, έπειτα από 14 χρόνια θητείας στο Mix Grill. Λόγω της χαρούμενης περίστασης, επετράπη στον καλλιτέχνη να καταστρατηγήσει τον περιορισμό των 10 επιλογών...
-----
1. Άγιος Φεβρουάριος - Δήμος Μούτσης (1977)
Δίσκος που παίχτηκε πολύ στο σπίτι μας πριν καν καταλάβω τι σημαίνει μουσική. Δηλαδή απορροφήθηκε μεν, αλλά χωρίς συνειδητοποίηση από μένα.
2. Μικρά Ασία - Απόστολος Καλδάρας (1977)
...ένας άλλος δίσκος που ακούστηκε πολύ στο σπίτι. Το '72 είμαι μόλις 2 χρονών. Όταν πολύ αργότερα άκουσα αυτόν τον δίσκο (και του Μούτση τον Άγιο Φεβρουάριο στα 26 μου) στο Βανκούβερ πια, έπαθα ΤΗΝ πλάκα. Δάκρυα, the feels, κυριολεκτικά δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ήξερα κάθε τραγούδι. Και απο πού; Γουάτ δε φακ. Αργότερα κατάλαβα: ό,τι ενσωματωθεί από μικρή ηλικία, παραμένει πάντα μέσα μας ως προσβάσιμο υλικό για μελλοντική χρήση. Άσ' τα. Κλάψ.
3. Outlandos D' Amour - The Police (1978)
Οχτώ χρονών αρχίζω μία τρέλα με τη μουσική και από τότε αρχίζει να μονοπωλεί τα ενδιαφέρον μου. Κιθάρα είχε βρεθεί του μπαμπά, και αμέσως μετά αρχίζω να αγοράζω δίσκους από χαρτζιλίκι και γενέθλια, παππούδες κτλ. Για το "Roxanne" μιλούσαν τα μεγαλύτερα παιδιά στο Ζωγράφου για τον στίχο κτλ, αλλά δεν ήξερα αγγλικά. Άρα η μουσική αρκούσε για τότε. Και ΤΙ μουσική! Και αργότερα άκουγα και Sting αβέρτα.
4. Hotel California - The Eagles (1977)
Το title track με σημάδεψε άγρια... μάλλον και το σόλο μιας από τις δύο κιθάρες. Πάντως όταν μεγαλώνεις με τέτοια τραγούδια, arrangements, παραγωγή και μιξαρίσματα, είναι λογικό τα τραγούδια του 2023 να μη σε γοητεύουν εύκολα. 3η Δημοτικού, Ζωγράφου, πρώτη φορά που φίλησα κορίτσι σε πάρτι χορεύοντας slow dance το "Hotel California"... τη λέγανε Νατάσα. Αυτά...
5. Dire Straits - Dire Straits (1978)
Έπεσα στα δίχτυα του Knopfler και ποτέ δεν ξέμπλεξα. Ούτε καν με ενδιέφερε να παίξω γρήγορη κιθάρα στα '80s. Όχι ότι δεν το προσπάθησα... αλλά ΔΕΝ...
6. Δοξάστε Με - Χάρρυ Κλυνν (1979)
Αυτός ο δίσκος ίσως πρωτοακούστηκε σε κάποια ραδιοφωνική εκπομπή (who knows?) αλλά τον είχαμε μάθει κυριολεκτικά απ' έξω, εγώ, οι θείοι μου, τα ξαδέρφια, όλο το σόι. Κάθε φράση, κάθε ομοιοκαταληξία, κάθε νότα. Τι αριστούργημα, τι ατάκες. Ο Χάρης Ρεζίλης είναι (και θα παραμένει) A-α-α-άπιαστος! Εδώ μάθαμε (lesson for whoever was paying attention) ότι τα τραγούδια που μοιάζουν το ένα με το άλλο δεν είναι επιθυμητά, άρα σε μια δισκογραφική δουλειά η επανάληψη ισούται με τεμπελιά ή βαρεμάρα.
7. Τα Τραγούδια Της Χαρούλας - Μάνος Λοΐζος/Χάρις Αλεξίου (1979)
Η σκούρα φωνή, το behind the beat phrasing, η ενορχήστρωση, η απλότητα μελωδίας και κιθάρας (που κρύβει μέσα πολλά δύσκολα) και η γενική μινόρε vibe, με διέλυσε. Λοΐζος forever after.
8. Για Μια Μέρα Ζωής - Μάνος Λοΐζος (1980)
Άλλος ένας δίσκος που δεν έχει ουδεμία επανάληψη συνθετικά/στιχουργικά και από ενορχήστρωση. Λίγοι οι δίσκοι που έχουν καταφέρει τέτοια φρεσκάδα από όλο το υλικό. Έχει πέσει πολύ μάθημα εδώ.
9. Blackout/Love At First Sting/World Wide Live - Scorpions (1982/1984/1085)
Αυτές οι δυο κιθάρες στην αρχή του "No One Like You" με τράβηξαν και άρχισε ο έρωτας με τους Σκορπιούς που ακόμα δεν έχει τελειώσει. Σαρώνει ακόμα και σήμερα.
10. Τα Τραγούδια Μου - Γιώργος Νταλάρας (1983)
Όλα τα τραγούδια και οι ερμηνείες είναι πέρα από συγκλονιστικά. Τα έμαθα όλα και έγιναν το standard με το οποίο θα μετρούσα τους επόμενους ελληνικούς δίσκους. Διαβάζοντας πολύ αργότερα περί αυτού, κατάλαβα... Ήταν η πιο σοβαρή live προσπάθεια του Θείου να βγει έξω απ' τα συνηθισμένα κέντρα και να προσφέρει μουσική απλά, χωρίς γαρύφαλλα και σπασμένα πιάτα σε μπουζουκτσίδικο. Δηλαδή μουσική, όχι entertainment, και φακ γιού στο σύστημα. Σημαντική αυτή η διάκριση. Πολύ μπροστά η κίνηση.
Τα παρακάτω είναι εξίσου επιδραστικά και δεν μπορούσα να τα αφήσω απέξω:
Piece Of Mind/Powerslave/Live After Death - Iron Maiden (1983/1984/1985)
Τι τραγούδια, τι φωνή, τι κιθάρες, πρώτη/σεγόντο. Άκουγα τη διπλή κασέτα (LAD) τουλάχιστον για δύο χρόνια στο λύκειο με το γουόκμαν. Είχα σκαρφιστεί έναν τρόπο να βάζω την κασέτα στην τσέπη του πουκαμίσου ώστε να φαίνεται μόνο το Iron Maiden, για να ξέρουμε τι σοβαρός μεταλλάς ήμουν. Ναούμ.
Rio/Seven And The Ragged Tiger/Arena - Duran Duran (1982/1983/1984)
Κίλλερ τραγούδια, μπαλάντες και παραγωγές. Πολύ πιο μινόρε φάσεις από τα άλλα ανάλογα synthpop της εποχής. Γενικά το new wave με άφηνε κρύο, εκτός από Ντουράν. Μαθήματα ενορχήστρωσης -και όχι μόνο. Όλες οι μπαλάντες που έχω γράψει προσπαθούν (μάταια) να προσεγγίσουν το "Save A Prayer". Τι να κάνουμε, μερικές επιρροές δεν σβήνουν!
High N Dry/PyromaniaHysteria - Def Leppard (1981/1983/1987)
Το Pyromania βινύλιο αγοράστηκε Καναδά και ταξίδευε Ελλάδα-Καναδά-Ελλάδα-Καναδά για 2 καλοκαίρια. Φυσικά όταν ερχόμουνα Ελλάδα, κουβαλούσα ηλεκτρική κιθάρα, μικρό ενισχυτή για παραμόρφωση (Traynor) και το λιγότερο 40 κασέτες για να έχω να ακούω. Καταβρόχθιζα μουσική 24-7 με γουόκμαν και πικάπ. Εντυπωσιακή παραγωγή και μιξάρισμα. Ούτε που ήξερα τι ήταν αυτά στα 13 μου, αλλά ήξερα ότι ο δίσκος σάρωνε αβέρτα. Εδώ μάθαμε παραγωγή, και όχι μόνο...
Out Of The Cellar - Ratt (1984)
Το "Round And Round" με μάγεψε από την πρώτη ακρόαση και χωρίς να το ξέρω, έμαθα τι εστί 1 maj >1min, και b6#4. Θυμάμαι να ενοχλώ όλους στο σχολείο παίζοντας την κασέτα στο διάλειμμα. Είχα φωτογραφίες Ratt/Twisted Sister/Duran Duran στο locker μου και για κάποιον περίεργο λόγο να προβληματίζει περαστικούς γιατί άκουγα μέταλ και Duran και Sister. Δηλαδή δεν είχα επιλέξει το ένα ή το άλλο «όπως θα έπρεπε». Δεν μου φάνηκε καθόλου περίεργο.
Χαιρετίσματα - Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1987)
Παραγωγή/τραγούδια/στίχοι/κιθάρες, άψογα όλα! ΚΑΙ Άσιμος, όχι παίζουμε. Και τι ερμηνείες από τον Βασίλη. Θεός. Έμαθα ότι το πραγματικό Ροκ και το Ελληνικό μπορούν να μένουν κάτω από την ίδια στέγη. Το "Ευσεβείς Πόθοι" (Ξενιτεμένα Τραγούδια, 2023) είναι μάλλον «Ωδή στον Βασίλη» από μένα. (Βασίλη, αν διαβάζεις, σ’ αγαπώ!).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου