Οι Spiral Meth είναι μια αθηναϊκή μπάντα με alternative/prog metal χαρακτήρα. Την αποτελούν οι Σταύρος Παπαδάκης (κιθάρα), Κώστας Έξαρχος (φωνή), Τάσος Κακογιάννης (μπάσο, φωνητικά) και Περικλής Ρούσσης (τύμπανα, κρουστά).
Παρότι έχει σχεδόν δεκαετή ιστορία πίσω της, η ομάδα παρουσίασε το ντεμπούτο άλμπουμ της μόλις πέρυσι. Πρόκειται για μια συλλογή 10 κομματιών, που φέρει τον τίτλο Blues For The Superhuman.
Ως σημερινοί μας φιλοξενούμενοι, οι Spiral Meth αποκαλύπτουν και σχολιάζουν παρακάτω 10 από τα άλμπουμ που καθόρισαν την καλλιτεχνική τους υπόσταση.
-----
1. Sabbath Bloody Sabbath - Black Sabbath (1973)
Μετά την παράνοια του Master Of Reality και την έναρξη των πάντων με το ομώνυμο και το Paranoid, ήρθε και έδεσε αυτό το αριστούργημα. Ηχητικοί πειραματισμοί, πολλές ασυνήθιστες μελωδίες, στοιχεία '60s και φολκ. Προσωπικά το θεωρώ το πιο progressive άλμπουμ που έχουν ηχογραφήσει.
2. Physical Graffiti - Led Zeppelin (1975)
Νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι και λόγω διάρκειας (είναι μιάμιση ώρα) το soundtrack μιας ταινίας που εξιστορεί την ιστορία της rock. To συγκρότημα είναι πιο ώριμο από ποτέ... είναι έτοιμο να κατακτήσει τον κόσμο! Blues, funk, groove, ethnic, metal... Μάλλον η καλύτερη στιγμή της ιστορίας της rock. "In My Time Of Dying", "The Rover", "Wanton Song", κλπ. Και μέσα σε όλα το "Kashmir"!
3. Aenima - Tool (1996)
Όταν τον άκουσα για πρώτη φορά αδυνατούσα να αρθρώσω λέξεις. O δίσκος-κλειδί. Ένας δίσκος με βαθιές ρίζες στο παρελθόν και ταυτόχρονα αποκομμένος από το παρόν, προετοιμάζοντας το μέλλον. Κομμάτια που ακούς τα όργανα και τη φωνή και όλα μοιάζουν με αυτόνομες οντότητες, δημιουργώντας μία απόλυτη συνοχή. Είναι σαν να συνθέτουν όλα μαζί μία δήλωση. Δεν είναι concept. Eίναι κάτι άλλο, πιο ξεχωριστό. Είναι ένα παζλ που παρουσιάζει τη σύγχρονη μουσική υπό το δικό τους πρίσμα. Σε αυτόν τον δίσκο διέλυσαν το rock και το metal σε κομμάτια και ξανάφτιαξαν σκληρή μουσική κάτω από το δικό τους πρίσμα.
4. Rage Against The Machine - Rage Against The Machine (1992)
Και εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα, σκάει το πρώτο άλμπουμ των R.A.T.M. Είναι urban, είναι επιθετικοί, είναι τόσο επιθετικοί που πάρα πολλοί DJs σε rock και metal clubs δεν παίζουν τραγούδια τους γιατί ο κόσμος αγριεύει. Τραγούδια που μπορούν να ξεκινήσουν επανάσταση, πορείες, riots, με το άκουσμα ενός ριφ. Τρομερό blend πεντατονικών blues ριφ με '70s bass lines και εξωφρενικό, ποιητικό hip hop. In your face, in your soul... Νομίζω ότι από την πρώτη εποχή του punk είχε να ακουστεί κάτι τόσο ωμό και αληθινό.
5. Superunknown - Soundgarden (1994)
Το άλμπουμ μουσικά συνδυάζει metal, hard και stoner rock. Αν προσθέσουμε psychedelic και alternative rock, έχουμε το πιο ολοκληρωμένο έργο της εποχής του grunge. Τρομερές συνθέσεις, εξωτικά κουρδίσματα, η καλύτερη hard rock φωνή από την εποχή του Plant.
6. From Mars To Sirius - Gojira (2005)
Το extreme στα καλύτερά του. Ήχος από ερπύστριες, εναλλαγές από mid tempo και blast, δυστοπική ατμόσφαιρα. Ένα υπέροχο διαστημικό ταξίδι. Από τη Γαλλία με αγάπη.
7. 1984 - Van Halen (1984)
Ασύγκριτo μέγεθος, ένα άλμπουμ τεράστιο σε όλα του, το οποίο εν πολλοίς καθόρισε τον εμπορικό rock ήχο των '80s. Είναι εντυπωσιακό πως το εμπορικό τους peak επιτεύχθηκε συγχρόνως με το καλλιτεχνικό τους απόγειο, καθώς τα "Jump" και "Panama" υπήρξαν τα mega hits, δίπλα στο "Hot For Teacher", "House Of Pain" και το "Girl Gone Bad". Ο Eddie χαράζει το μονοπάτι προς την αιωνιότητα.
8. Piece Of Mind - Iron Maiden (1983)
Μεγάλη αγάπη. Το πιο σκοτεινό άλμπουμ των Maiden. Έπος! Φοβερές εμπνεύσεις, μυθολογία, Dune, μάχες, αίμα και ιδρώτας. Σαν σύνολο συνδυάζει καλύτερα από όλα τα άλλα άλμπουμ τους το σκοτάδι, την ατμόσφαιρα, τον πειραματισμό και την εμπορικότητα.
9. Made In Japan - Deep Purple (1972)
Μεγαλειώδες, απόλυτα live (χωρίς το παραμικρό overdub), η απόδοση των πέντε μουσικών αγγίζει το τέλειο. Για πρώτη φορά στην ιστορία του rock έχουμε έναν τέτοιο live χείμαρρο. Εξακολουθεί να είναι αξεπέραστο.
10. London Calling - The Clash (1979)
Επιτέλους ένα punk άλμπουμ με φοβερούς μουσικούς και ποικίλες επιρροές. Αντισυστημικό, αληθινό. Περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την Αγγλία της εποχής, αφουγκράζεται την πολυπολιτισμικότητα, και δημιουργεί έναν καμβά γεμάτο απελπισία, οργή και τέχνη. Άσε που μπορεί να έχει και το καλύτερο εξώφυλλο όλων των εποχών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου