Ο Αλέξανδρος Ιακώβου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε βιολί, ανώτερα θεωρητικά και πιάνο. Έδωσε την πρώτη του προσωπική συναυλία στην τρυφερή ηλικία των 6 χρόνων, και κέρδισε βραβεία σε διαγωνισμούς.
Έχει συνεργαστεί με διάφορες συμφωνικές ορχήστρες και σύνολα εγχόρδων, και έχει εμφανιστεί σε πολλές συναυλίες, συνεργαζόμενος με καλλιτέχνες όπως οι Διονύσης Σαββόπουλος, Χρήστος Νικολόπουλος, Μανώλης Ρασούλης, Ελένη Βιτάλη, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας κ.ά. Έχει συμμετάσχει σε διάφορες δισκογραφικές παραγωγές, ενώ εργάζεται και ως δάσκαλος βιολιού.
Η προσωπική του δισκογραφία περιλαμβάνει τα άλμπουμ "Κάτι Καινούριο Απ' Τα Παλιά..." (2011), Mirrors (2019), Συνειρμοί (2020), και τα σινκλ "Θα Σ' Αγαπώ (Το Τραγούδι Της Αμυμώνης)" (2019) και "Πάρε Την Καρδιά Σου Κι Έλα" (2020), ενώ έχει εκδώσει και το βιβλίο Σπύρος Στεργίου: Με Την Αύρα Της Κέρκυρας (Όστρια, 2018).
Ο Κώστας Λεμονίδης γεννήθηκε στο Αννόβερο της τότε Δυτικής Γερμανίας. Στα μαθητικά του χρόνια ασχολήθηκε αρχικά με το πιάνο, αλλά αργότερα αγάπησε την ηλεκτρική κιθάρα. Έπαιξε σε διάφορα συγκροτήματα, και με ένα από αυτά, τους Blowing Free, έκανε κάποιες πρώτες απόπειρες για δισκογραφία, που όμως δεν καρποφόρησαν.
Το δισκογραφικό του ντεμπούτο έγινε τελικά το 2004, με το άλμπουμ Κάπως Αμήχανα... Η δισκογραφία του εμπλουτίστηκε έκτοτε με τα άλμπουμ Σταθμός 2ος (2009), Εμμανουηλίδου 13 (2012), Πάραλος (2017), Soul Lament (2020), το EP Επιστροφή (2015), και τα σινγκλ "Θα Γίνουμε Ένα" (2012) και "Συμβιβασμένος Πειρατής" (2022). Έχει συνεργαστεί, σε ηχογραφήσεις και ζωντανές εμφανίσεις, με καλλιτέχνες όπως οι Έφη Καραγιάννη, Αγγελική Τουμπανάκη, Βάντα Πιέρρη, Νίκος Γώγος κ.ά.
Ο Αλέξανδρος Ιακώβου και ο Κώστας Λεμονίδης αποφάσισαν εδώ και κάποιον καιρό να συνεργαστούν, και ο καρπός αυτής της σύμπραξης κυκλοφόρησε το 2023. Το άλμπουμ Ταίριασμα περιλαμβάνει 12 τραγούδια, μοιρασμένα ανάμεσα στους δύο, τα οποία ερμηνεύουν οι Γιώργος Μιχαήλ, Ιωάννα Κωτσαρέλη, Απόστολος Ψυχράμης, Βάσια Δανιά, και οι δύο δημιουργοί. Στίχους συνεισφέρουν και οι Νίκη Ρουσοπούλου - Παππά, Εύα Μουρούτσου και Αριάδνη Λαδά.
Με αφορμή αυτή την κυκλοφορία, αλλά και την πρώτη ζωντανή παρουσίασή της, την Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2024, στις 20:30, στο Σταυρός Του Νότου Club (Φραντζή & Θαρύπου 35, Νέος Κόσμος), οι δύο καλλιτέχνες αποκαλύπτουν παρακάτω κάποια από τα άλμπουμ που τους καθόρισαν.
-----
Αλέξανδρος Ιακώβου
Ως μουσικός, αλλά και λάτρης του βινυλίου, μου είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω τους καλύτερους δίσκους από τη συλλογή, μιας και φοβάμαι πως θα αδικήσω πολλούς άλλους που μου κράτησαν συντροφιά τόσα χρόνια. Θα προσπαθήσω όμως!
1. Symphony No.5 - Gustav Mahler (1979)
Η Φιλαρμονική ορχήστρα του Λονδίνου ζωγραφίζει και μας παρουσιάζει μια από τις ωραιότερες συμφωνίες που έχουν γραφτεί ποτέ. Αν υπάρχει μουσική στον παράδεισο τότε είναι αυτή του 4ου μέρους αυτής της συμφωνίας.
2. Desire - Bob Dylan (1975)
Ποτέ άλλοτε δεν είχα ακούσει ένα βιολί να ταιριάζει απόλυτα σε τόσο μοντέρνο ήχο. Η άγρια φωνή του Dylan, η ενέργεια των τραγουδιών, και ο σκληρός ήχος του βιολιού συνεχίζουν να με μαγεύουν.
3. The Dark Side Of The Moon - Pink Floyd (1973)
Με τον δίσκο αυτόν, αυτό το αριστούργημα, μεγάλωσαν γενιές και γενιές. Τον γνωρίσαμε κι εμείς από τους παλιούς, και είναι χρέος μας να τον γνωρίσουμε και στους νεότερους.
4. Time Out - The Dave Brubeck Quartet (1959)
Ήταν ο πρώτος jazz δίσκος βινυλίου που απέκτησα και φυσικά έπαιζε όλη την ημέρα. Κάθε track ξεχωριστό, τα παιξίματα καθαρά και διδακτικά για εμάς τους Έλληνες μουσικούς που δεν έχουμε στο DNA μας την jazz κουλτούρα, αλλά παρ' όλα αυτά την αγαπάμε πολύ.
5. Διαίρεση - Βασίλης Παπακωνσταντίνου (1984)
Ο δίσκος της εφηβείας μου. Πολλά βράδια με συντρόφευε, εκεί που η άγρια νιότη μου πάλευε με τη λογική. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου είναι η φωνή της γυμνασιακής μας ραστώνης, αυτός που με έκανε να αγαπήσω το συναυλιακό περιβάλλον, ο Έλληνας ροκάς...
Κώστας Λεμονίδης
Αδύνατο να καταλήξω σε πέντε δίσκους, χωρίς να σκεφτώ άλλους πέντε αμέσως μετά, και μετά άλλους πέντε...
6. Abbey Road - Abbey Road (1969)
Οι Beatles ήταν πάντα το καταφύγιό μου. Τα μουσικά μου "Φιλαράκια". Κάθε φορά που σκέφτομαι ποιος είναι ο αγαπημένος μου δίσκος τους, θα σκεφτώ το White Album, ή το Revolver, ή το Sgt. Pepper's..., ή κάποια από τις συλλογές (έχουν βγει η κόκκινη και η μπλε με νέες μίξεις και επιπλέον tracks), κι απλά δεν θα μπορώ να διαλέξω κανέναν. Το Abbey Road είναι ο τελευταίος δίσκος που ηχογράφησαν και μοιάζει σαν ο ιδανικός αποχαιρετισμός της πιο πετυχημένης μπάντας. "And in the end the love you take is equal to the love you make" -το τελευταίο τους μήνυμα.
7. Blood On The Tracks - Bob Dylan (1975)
Βρίσκω πως κάθε δίσκος του Dylan είναι μάθημα τραγουδοποιίας. Οι κριτικοί θεωρούν το Blood On The Tracks αυτοβιογραφικό -ο ίδιος ο Dylan το αρνείται- όμως θεωρείται πως έμπνευση για τα τραγούδια ήταν ο χωρισμός του τραγουδοποιού από τη γυναίκα του. Κάποια στιγμή, σχολιάζοντας την επιτυχία του δίσκου, δήλωσε πως δεν καταλαβαίνει πώς ο κόσμος απολαμβάνει αυτόν τον πόνο.
8. Making Movies - Dire Straits (1980)
Θα μπορούσα να βάλω οποιονδήποτε από τους τέσσερις πρώτους δίσκους των Dire Straits, καθώς πάνω σ' αυτούς έμαθα να παίζω κιθάρα. O Mark Knopfler είναι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας.
9. Βρώμικο Ψωμί - Διονύσης Σαββόπουλος (1972)
Κάποιες φορές έχω την αίσθηση πως ο Μπάλλος και το Βρώμικο Ψωμί είναι Vol. 1 και Vol. 2. Στα σίγουρα είναι οι πιο ενδιαφέροντες δίσκοι, όχι μόνο του Σαββόπουλου -γενικά της ελληνικής δισκογραφίας (κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα). Απ' την άλλη είμαι Σαββοπουλικός και δεν βρίσκω κάτι στο έργο του Διονύση που να μη μου τραβάει τη προσοχή, τουλάχιστον απ' το Φορτηγό ως τους Αχαρνείς...
10. Monk's Dream - The Thelonious Monk Quartet (1963)
Πρέπει να είμαι απ' τους λίγους κιθαρίστες που αγαπούν την tζαζ τόσο πολύ, χωρίς να ξέρουν να παίζουν. Τον συγκεκριμένο δίσκο τον απέκτησα σε κάποιο υπαίθριο μπαζάρ δίσκων στο Λονδίνο πριν από 25 χρόνια, κι όποτε τον ακούω νιώθω να μεταφέρομαι σε μισοσκότεινο καταγώγιο, με πολύ καπνό -κι ας κάθομαι απλώς στον καναπέ μου. Ο Monk και η μπάντα του παίζουν κάπου στο βάθος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου