Η σημερινή τους σύνθεση περιλαμβάνει τους Troy Spiropoulos (φωνή, μπάσο), Zak St.John (τύμπανα, φωνητικά), Kim Clayborne (φωνή), Tommy Marcel (κιθάρα, φωνητικά), και Aaron Kusterer (κιθάρα). Έχουν πολυετή δράση, με περιοδείες σε Αμερική και Ευρώπη, και πλούσια δισκογραφία, η οποία περιλαμβάνει τα άλμπουμ Blowback (2007), Vol. 2 - The Scattering (2009), Assumption (2013), Defection (2017), και Projection (2021).
Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του γκρουπ είναι το άλμπουμ Vicarious Disclosures, που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 2023, ενώ το βίντεο για το τραγούδι "Cyanide Plains", που θα βρείτε παρακάτω, δόθηκε στη δημοσιότητα μόλις πριν δύο εβδομάδες.
Είναι, λοιπόν, με τις προαναφερθείσες αφορμές που τους φιλοξενούμε απόψε στο Gimme 10, για να μας αποκαλύψουν τους δίσκους που τους ενέπνευσαν.
-----
1. Songs For The Deaf - Queens Of The Stone Age (2002)
Τέλειος ήχος, τέλειο concept, απίστευτη τραγουδοποιία από διάφορα μέλη... Αριστούργημα!
2. Strangers In The Night - UFO (1979)
Ένα από τα σπουδαιότερα live άλμπουμ! Ακούγεται φανταστικά, συλλαμβάνει τη μπάντα στo απόγειο των δυνατοτήτων της, η setlist μοιάζει με εκείνη μιας greatest hits συλλογής.
3. Alive! - Kiss (1975)
Ξανά, ένα επικό live άλμπουμ που συλλαμβάνει το πάθος και τη θεατρικότητα μιας συναυλίας των Kiss, με σόλο, εκρήξεις και φωτιές. Είναι επιπλέον ένα εξαιρετικά διασκεδαστικό άλμπουμ για να παίζεις υπό τη συνοδεία του από την αρχή μέχρι το τέλος, αν είσαι κιθαρίστας ή μπασίστας.
4. Forever Changes - Love (1967)
Μια χρονοκάψουλα που αποτελεί την επιτομή της ψυχεδέλειας του Λος Άντζελες του τέλους των '60s, ενισχυμένη με σύνολα εγχόρδων και τη λαμπρότητα της τραγουδοποιίας του ιδρυτή, συν το Wrecking Crew (μια ομάδα session μουσικών του LA) να παίζει σε ένα-δυο κομμάτια.
5. L.A. Guns - L.A. Guns (1988)
Ένα χυδαία υποτιμημένο άλμπουμ από το sleeze/glam rock του Λος Άντζελες των τελών των 1980s. Άλμπουμ γεμάτο με hooks, shredding κιθάρα, χορωδιακά ρεφρέν και με το παράσημο των 5 τραγουδιών του που κυκλοφόρησαν ως σινγκλ. Όλα τα κομμάτια είναι φανταστικά... Δεν υπάρχουν παραγεμίσματα!
6. Bark At The Moon - Ozzy Osbourne (1983)
Το άλμπουμ που σύστησε τον κιθαρίστα - διαμάντι Jake E. Lee. Η τραγουδοποία είναι άριστη! Τέλειο heavy metal με ένα μελωδικό τουίστ, που πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε ο Ozzy εποχής Randy Rhoads, αλλά ακολουθεί τον δικό του δρόμο.
7. Mezcal Head - Swervedriver (1993)
Ένα από τα, κατά τη γνώμη μου, καλύτερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν, από μία συχνά παραμελημένη και φανταστική βρετανική μπάντα του εναλλακτικού σύμπαντος των '90s. Κάθε κομμάτι είναι πιασάρικο και παρουσιάζει την καινοτόμα κιθαριστική ομάδα των Adam Franklin και Jimmy Hartridge, που βοήθησε να γίνουν γνωστοί σε Η.Π.Α. και Καναδά.
8. Too Fast For Love - Mötley Crüe (1981)
Μέχρι και τώρα, το πρωτότυπο του '80s glam rock (με μια δόση από punk αύρα), που ποτέ δεν κοπιαρίστηκε. Ζόρικο, έντονο, πιασάρικο, και πεινασμένο.
9. Mellon Collie And The Infinite Sadness - Smashing Pumpkins (1995)
Παρότι ετούτο θα μπορούσε να είναι ένα υπέρλαμπρο και διαχρονικό μονό, αντί για διπλό άλμπουμ, είναι γεμάτο με μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν και ηχογραφήθηκαν ποτέ, και έρχεται από τα 1990s. Ο Billy Corgan αποδεικνύει ότι είναι ένας από τους μεγaλύτερους Αμερικανούς τραγουδοποιούς (και κιθαρίστες) που είχαμε ποτέ, και ένα είδωλο της εποχής του. Ο Jimmy Chamberlain αποδεικνύει ότι είναι, ακόμα και μέχρι σήμερα, ένα από τους καλύτερους ροκ ντράμερ στην Ιστορία, ο οποίος δεν έχει λάβει ακόμα την αναγνώριση που του αξίζει.
10. Ritual De Lo Habitual - Jane's Addiction (1990)
Όταν κυκλοφόρησε ετούτος ο δίσκος, ξύπνησε μία κοιμώμενη περσόνα εντός κάθε ροκ φαν... Είναι αρκετά βαρύς για τους μεταλλάδες/ροκάδες, αλλά και αρκετά εναλλακτικός (σε επίπεδο εικόνας τουλάχιστον) για τους μουσικόφιλους της γενιάς X και τους γκοθάδες. Το άλμπουμ που, χωρίς να το αντιλαμβάνεται, γεφύρωσε τα ροκ φορμάτ των '80s και των '90s. Ανέθρεψε φανταστικούς μουσικούς, όπως ο Dave Navarro (κιθάρα) και ο Stephen Perkins (τύμπανα).
** 11. Nevermind - Nirvana (1991)
Μελωδικοί γάντζοι, ριφ, και η φωνή/μήνυμα μιας γενιάς. Το άλμπουμ που ενέπνευσε αρκετούς να αφήσουν στην άκρη τα δερμάτινα, τα τζην και το μέικ απ, και να έρθουν σε λογαριασμό με την απλότητα (και τα flannel και τα doc). Οπωσδήποτε μεταμόρφωσε το όραμά μου για το παίξιμο και την ακρόαση μουσικής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου