Οι Dark Sky είναι μία μπάντα από τη Γερμανία, που υπηρετεί το μελωδικό metal. Η σημερινή σύνθεσή τους περιλαμβάνει τους Frank Breuninger (φωνή), Steff Grimm (τύμπανα), Harold Merkx (πλήκτρα), Francesco Pisana (μπάσο), και Kevin Kurtz (κιθάρα).
Εμφανίστηκαν για πρώτη φορά ως σχολική μπάντα της πόλης Rottweil, το 1982. Μία από τις πρώτες τους επιτυχίες ήταν η νίκη σε μουσικό διαγωνισμό, με το τραγούδι "Eternity", το οποίο ακόμα αποτελεί μέρος της setlist των συναυλιών τους. Έκτοτε έχουν περιοδεύσει εκτενώς, σε Γερμανία και Ευρώπη, και έχουν στο παλμαρέ τους εμφανίσεις στο πλευρό ιστορικών συγκροτημάτων, όπως Scorpions, Europe, Status Quo κ.ά..
Η δισκογραφία των Dark Sky περιλαμβάνει μέχρι στιγμής τα άλμπουμ Believe It (2000), Edge Of Time (2007), Empty Faces (2008), Initium (2012), Once (ζωντανή ηχογράφηση σε CD/DVD, 2018), και Signs Of The Time (2023).
Ως σημερινοί μας φιλοξενούμενοι, οι Dark Sky επιλέγουν δέκα δίσκους (δύο ανά μέλος) και εξηγούν πώς αυτοί τους επηρέασαν.
-----
Frank:
1. Highway To Hell - AC/DC (1979)
Αυτό το άλμπουμ άνοιξε τις πόρτες στο πιασάρικο hard rock, για μένα. Οι μελωδίες των "Touch Too Much" και "Highway To Hell" ήταν και είναι αληθινά πιασάρικες και αειθαλείς.
2. Pandemonium - Pretty Maids (2010)
Ετούτο το αριστούργημα υπήρξε σημείο αναφοράς στο στούντιο ηχογράφησης για χρόνια, και σε ό,τι αφορά τα τραγούδια, αλλά και ως προς τον ήχο του.
Steff:
3. Showtime, Storytime - Nightwish (2013)
Το τραγούδι "Ghost Love Score" είναι ένα από τα καλύτερα στον κόσμο. Ολόκληρο το άλμπουμ είναι γραμμένο από έναν εκ των καλύτερων τραγουδοποιών στον κόσμο, τον Tuomas Holopainen.
4. Fallen - Evanescence (2003)
Ένα άλμπουμ από το οποίο μου αρέσει κάθε ένα τραγούδι!
Franky:
5. Made In Japan - Deep Purple (1972)
Αυτό το άλμπουμ βασικά μου σύστησε τη ροκ μουσική. Ζώντας στην κομμουνιστική Ρουμανία, δεν είχαμε καθόλου δίσκους. Ένας συμμαθητής μού το δάνεισε, και δεν μου άρεσε, παρά μόνο το σόλο στο "Highway Star". Οπότε άκουγα μόνο αυτό για μερικές εβδομάδες, και μετά, αφού κουράστηκα να μετακινώ πίσω τη βελόνα, άκουσα ολόκληρη την πλευρά, και μέσα σε έναν δύο μήνες ολόκληρο το άλμπουμ. Με τον καιρό άρχισε να μου αρέσει ολοένα και περισσότερο, μέχρι και σήμερα... Για μένα είναι με διαφορά το καλύτερο live άλμπουμ όλων των εποχών...
6. Under Lock And Key - Dokken (1985)
Ένα εξαιρετικό άλμπουμ με ασυναγώνιστο κιθαριστικό ήχο και παιξίματα, και μόνο ξεχωριστά τραγούδια... Αψεγάδιαστο!
Harold:
7. The Number Of The Beast - Iron Maiden (1982)
Αυτό το άλμπουμ με έμπασε στο metal.
8. Metal Heart - Accept (1985)
Ακόμα αγαπώ κάθε τραγούδι ετούτου του άλμπουμ. Η καλύτερη γερμανική metal μπάντα στα '80s.
Francesco:
9. The Wall - Pink Floyd (1979)
Επειδή το τελευταίο τραγούδι ("Outside The Wall") τελειώνει με τις λέξεις "Isn't this where...", ενώ το άλμπουμ ξεκινά ("In The Flesh?") με "...we came in?", και με την ίδια μελωδία. "Isn't this where we came in?". Μία αέναη λούπα, επιθυμία του Waters, η οποία αντιπροσωπεύει την κυκλική φύση της κατασκευής και κατεδάφισης τειχών στη διάρκεια της ζωής του Pink (του πρωταγωνιστή του έργου), αλλά και όλων μας.
10. Atem - Tangerine Dream (1973)
Από αυτό το άλμπουμ, απολαύστε τις κοσμικές-πένθιμες ατμόσφαιρες του ομώνυμου κομματιού και βυθιστείτε στις μαύρες τρύπες των "Fauni-Gena" και "Circulation Of Events". Εντούτοις, αν θέλετε να βιώσετε πραγματικά δυνατές αισθήσεις, θα πρέπει να κινηθείτε προς το τελευταίο κομμάτι. Το "Wahn" είναι ένας κυκεώνας φωνών και ψιθύρων από τη μετά θάνατον ζωή, μεταξύ πορτών που βροντάνε, φασματικών ριπών, σατανικών κρουστών, και ενός γαγγραινώδους mellotron που κρατά σε συνοχή όλο αυτό το ντελιριακό κολάζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου