Εποχή Πετρίδη στο Ποπ+Ροκ, εγώ στο σχολείο και η πρώτη μου "επανάσταση" ήταν να αγοραζω το περιοδικό, να απορεί η αδελφή μου τι τα θέλω αυτα, με τα φρικιά στο εξώφυλλο, θαχει πλάκα να έμπλεξα κάπου, να προσπαθούν να μου πουν στο σπίτι, "αυτό το περιοδικό δεν κάνει για σένα", κι εγώ - απορώ με το θαρρος μου, δεν τους είχα μαθει σε τετοια- να απαντάω , εγώ πιστευω ότι κάνει, και κουβέντα παραπανω. Εχω χρόνια να το αγορασω, τσίμπησα όμως αμέσως όταν διαβασα τι έγραψες. Για να λέω την αλήθεια βέβαια, στο πρώτο κλείσιμό του ένιωσα κάπως, τότε το ήξερα, τώρα δεν το ξέρω πια καθόλου. Καλή μέρα από Θεσσαλονίκη!
@ καλημέρα: Καλημέρα και καλώς ήρθες! Την πρόλαβα κι εγώ την ένδοξη εποχή Πετρίδη. Σταμάτησα να το αγοράζω λίγο πριν κλείσει για πρώτη φορά αλλά επέστρεψα σε αυτό όταν επανακυκλοφόρησε, χωρίς βέβαια να το διαβάζω ολόκληρο όπως συνέβαινε παλιά. Όπως και να 'χει, με στενοχωρεί το κλείσιμό του. Δύσκολες εποχές...
Το Ποπ+Ροκ ήταν η μοναδική μου μουσική συντροφιά (μαζί με την εκπομπή του Πετρίδη στο ραδιόφωνο) μεταξύ '93 και '96 (περίπου). Περίμενα πώς και τι να το ξεκοκαλίσω κάθε μήνα και θυμάμαι ότι είχα αρχίσει να αγοράζω όλα τα CD που είχε ως "δίσκο του μήνα" - με κάποιες κακές επιλογές όπως το Souldier των Kastrierte Philosophen!
Δε μου προξενεί εντύπωση πάντως που (ξανά)κλείνει. Οι λόγοι προφανείς.
@ en voz baja: Κάπως έτσι κι εγώ Χρήστο αν και δεν το ακολουθούσα τόσο πιστά στις αγορές μου όσο εσύ. Και για να είμαι ειλικρινής, όσο κι αν γνώριζα πόσες δυσκολίες υπήρχαν και όσο κι αν το περίμενα, δυσκολεύομαι να το χωνέψω αυτό το κλείσιμο...
Κι εγώ κάπως έτσι το ξεκίνησα στο γυμνάσιο... θυμάμαι ένα όνομα από το περιοδικό, τον Αργύρη Ζήλο. Πραγματικά οι κριτικές του φυσούσαν. Θυμάμαι που υπογράμμιζα φράσεις από τα κείμενά του...
@ Μαριανα: Γεια σου Μαριανα! Έπεσες στην περίπτωση - ο Ζήλος ήταν και παραμένει ο αγαπημένος μου δισκοκριτικός. Και, πέρα από προσωπικές προτιμήσεις, ίσως ο σημαντικότερος Έλληνας μουσικογράφος.
...είδα ότι έκλεινε, λέει, το ΠΟΠ+ΡΟΚ. Και πριν λίγο διάβασα αυτό...
6 σχόλια:
Εποχή Πετρίδη στο Ποπ+Ροκ, εγώ στο σχολείο και η πρώτη μου "επανάσταση" ήταν να αγοραζω το περιοδικό, να απορεί η αδελφή μου τι τα θέλω αυτα, με τα φρικιά στο εξώφυλλο, θαχει πλάκα να έμπλεξα κάπου, να προσπαθούν να μου πουν στο σπίτι, "αυτό το περιοδικό δεν κάνει για σένα", κι εγώ - απορώ με το θαρρος μου, δεν τους είχα μαθει σε τετοια- να απαντάω , εγώ πιστευω ότι κάνει, και κουβέντα παραπανω.
Εχω χρόνια να το αγορασω, τσίμπησα όμως αμέσως όταν διαβασα τι έγραψες.
Για να λέω την αλήθεια βέβαια, στο πρώτο κλείσιμό του ένιωσα κάπως, τότε το ήξερα, τώρα δεν το ξέρω πια καθόλου.
Καλή μέρα από Θεσσαλονίκη!
@ καλημέρα:
Καλημέρα και καλώς ήρθες! Την πρόλαβα κι εγώ την ένδοξη εποχή Πετρίδη. Σταμάτησα να το αγοράζω λίγο πριν κλείσει για πρώτη φορά αλλά επέστρεψα σε αυτό όταν επανακυκλοφόρησε, χωρίς βέβαια να το διαβάζω ολόκληρο όπως συνέβαινε παλιά. Όπως και να 'χει, με στενοχωρεί το κλείσιμό του. Δύσκολες εποχές...
Το Ποπ+Ροκ ήταν η μοναδική μου μουσική συντροφιά (μαζί με την εκπομπή του Πετρίδη στο ραδιόφωνο) μεταξύ '93 και '96 (περίπου). Περίμενα πώς και τι να το ξεκοκαλίσω κάθε μήνα και θυμάμαι ότι είχα αρχίσει να αγοράζω όλα τα CD που είχε ως "δίσκο του μήνα" - με κάποιες κακές επιλογές όπως το Souldier των Kastrierte Philosophen!
Δε μου προξενεί εντύπωση πάντως που (ξανά)κλείνει. Οι λόγοι προφανείς.
@ en voz baja:
Κάπως έτσι κι εγώ Χρήστο αν και δεν το ακολουθούσα τόσο πιστά στις αγορές μου όσο εσύ. Και για να είμαι ειλικρινής, όσο κι αν γνώριζα πόσες δυσκολίες υπήρχαν και όσο κι αν το περίμενα, δυσκολεύομαι να το χωνέψω αυτό το κλείσιμο...
Κι εγώ κάπως έτσι το ξεκίνησα στο γυμνάσιο... θυμάμαι ένα όνομα από το περιοδικό, τον Αργύρη Ζήλο. Πραγματικά οι κριτικές του φυσούσαν. Θυμάμαι που υπογράμμιζα φράσεις από τα κείμενά του...
@ Μαριανα:
Γεια σου Μαριανα! Έπεσες στην περίπτωση - ο Ζήλος ήταν και παραμένει ο αγαπημένος μου δισκοκριτικός. Και, πέρα από προσωπικές προτιμήσεις, ίσως ο σημαντικότερος Έλληνας μουσικογράφος.
Δημοσίευση σχολίου