Η Μαρία Κρασοπούλου είναι ερμηνεύτρια, στιχουργός και ποιήτρια.
Γεννήθηκε στην Καλαμάτα, όπου φοίτησε στο τοπικό Μουσικό Σχολείο. Είναι απόφοιτος του τμήματος Βιολογικής Γεωργίας Ιονίων Νήσων, αλλά και του τμήματος Ιστορίας, Αρχαιολογίας Και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Η πρώτη της δισκογραφική συμμετοχή ήρθε το 2012, στο πρώτο άλμπουμ του συνθέτη Γρηγόρη Πολύζου, Σε Τόπους Που Δεν Ξέρω (παραγωγή Νίκου Ζούδιαρη), ενώ το 2016 υπήρξε η βασική ερμηνεύτρια του δεύτερου δίσκου του Πολύζου, Αποστάσεις, όπου υπέγραψε και τους στίχους δύο τραγουδιών. Το 2018 συνεργάστηκε με τον Παντελή Θαλασσινό στο τραγούδι "Ο Αντώνης Που Έφερε Τον Ήλιο" (μουσική Γρηγόρη Πολύζου, στίχοι Πόλυ Κυριάκου), και τον περασμένο Μάρτιο ερμήνευσε το "Αγάπη (2023 edition)", μια επετειακή επανεκτέλεση ενός κομματιού από το δισκογραφικό ντεμπούτο της. Ως στιχουργός, έχει συνεργαστεί επίσης με τον τραγουδοποιό Νίκο Σαμαρά. Είναι μέλος του μουσικού σχήματος Bit gia Bit.
Η Μαρία Κρασοπούλου έχει εκδόσει και δύο ποιητικές συλλογές: Ήχοι Αθόρυβοι (Γαβριηλίδης, 2016), και Το Ύστερα Του Κόσμου (24 Γράμματα, 2020).
Με αφορμή το νέο τραγούδι της με τίτλο "Μειοψηφία", σε μουσική Μιχάλη Λιόντα και στίχους Δημήτρη Τσιμπούκη, που κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγες μέρες, φιλοξενούμε σήμερα με χαρά τη Μαρία Κρασοπούλου, για να μας αποκαλύψει 10 από τα τραγούδια που αγαπά.
-----
Θα αποφύγω να βάλω εντός των δέκα κομματιών που με έχουν με έναν τρόπο κατακτήσει, τραγούδια που έχω ερμηνεύσει η ίδια δισκογραφικά ή στα οποία έχω βάλει στίχο, γιατί μου είναι πάντα τρομερά δύσκολο να τα ξεχωρίσω.
1. Ερωτικό - Χάρις Αλεξίου
(Θάνος Μικρούτσικος - Άλκης Αλκαίος)
Τι να πει κάποιος για τη "δική μας" πιρόγα. Ερμηνευτικά απαιτητικό αλλά και αβανταδόρικο ταυτόχρονα στη φωνή. Σπουδαία εκτέλεση από την απόλυτη Χαρούλα Αλεξίου. Αν τύχει να το τραγουδάω ή όταν το ακούω τυχαία σε έναν σταθμό πάντα νιώθω την ανάγκη να πω στο τέλος του... "βρίζοντας οι Αμερικάνοι". Γιατί άραγε τόσα χρόνια να υπάρχει η ίδια ανάγκη;
2. Μαλαματένια Λόγια - Λάκης Χαλκιάς/Χαράλαμπος Γαργανουράκης/Λιζέτα Νικολάου
(Γιάννης Μαρκόπουλος - Μάνος Ελευθερίου)
Το μουσικό απόσταγμα της ελληνικής κοινωνίας. Ένα ποίημα που έγινε ένα σπουδαίο τραγούδι. Φωνές γάργαρες στην πρώτη του εκτέλεση και ο στίχος "πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια να μην ακούσεις έναν ποιητή" σε τρυπάει μια φορά αλλά για πάντα.
3. Μαύρο Μου Χελιδόνι
(παραδοσιακό από την περιοχή της Ανατολικής Ρωμυλίας)
Καθιστικό τραγούδι που μιλάει για την ξενιτιά. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, που οι κάθε είδους ξενιτιές είναι για τον άνθρωπο παράξενα οικείες πια.
4. Ανδρονίκη
(Αφηγηματικό τραγούδι από την περιοχή της Κύπρου)
Υπάρχουν διάφορες μικροπαραλλαγές στον στίχο του. Όλες με έναν αφηγηματικό τρόπο μιλούν για τη δεινή θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία. Η Ανδρονίκη φορά τα παντελόνια και πάει στον καφενέ, σε μια εποχή που αυτό είναι ανήκουστο για γυναίκα. Παίζει χαρτιά. Η Ανδρονίκη αγάπησε έναν νέο από μόνη της, χωρίς προξενιό. Το κουτσομπολιό του κόσμου έφερε την οργή του αδελφού της, ο οποίος τη σκοτώνει, περιφέροντάς την ανάμεσα στα σπίτια της γειτονιάς. Η τιμή της οικογένειας είχε αποκατασταθεί. Πείτε μου τώρα, τα τρία τελευταία χρόνια πόσες σύγχρονες Ανδρονίκες είχαμε; Τι λένε οι στατιστικές στο λήμμα "γυναικοκτονία";
5. Τα Παξιμάδια - Σωκράτης Μάλαμας
(Θανάσης Παπακωνσταντίνου)
Αν θες να μιλήσεις για τον θάνατο αυτό είναι το τραγούδι. Αγαπημένο του πατέρα μου, που του άρεσαν, όπως έλεγε, οι "κορνέτες" του. Να φεύγουν οι άνθρωποι και τα κουπιά του βαρκάρη να λιώνουν στο νερό, γιατί τίποτα δεν είναι πιο απόλυτο από τον θάνατο.
6. Του Αη Γιώργη - Άλκηστις Πρωτοψάλτη
(Goran Bregovic - Λίνα Νικολακοπούλου)
Το τραγούδι που στέκεται και μόνο του και σαν εικόνα. Μια μελωδία που σου φέρνει δάκρυα στα μάτια, ακόμη και αν σήμερα για κάποιον λόγο ξύπνησες ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος.
7. Τι Να Θυμηθώ - Απόστολος Ρίζος
(Νίκος Ζούδιαρης)
Εδώ είναι όλες οι φοιτητικές μου διαδρομές, με ακουστικά, στα υπεραστικά ΚΤΕΛ, κι αυτό είναι πράγμα ιερό για τον καθένα!
8. Κάτι Ελλάδες - Δάφνη Λέμπερου
(Νίκος Μερτζάνος - Νίκος Μωραΐτης)
Το άκουσα τυχαία σε έναν σταθμό. Δεν θυμάμαι πότε, ούτε πού. Λοιπόν, αυτό το τραγούδι πρέπει να το διδάσκουν στα σχολεία. Για ευνόητους λόγους.
9. Κατάρτι Κι Ατμός - Μιχάλης Παπαζήσης
(Γιώργος Καζαντζής)
Αν είναι να μιλήσεις για έρωτα, αυτό είναι το τραγούδι. Μέλος και λόγος εδώ είναι μαγικός ρεαλισμός.
10. Φυσική Ιστορία - Τζίμης Πανούσης
(Τζίμης Πανούσης)
Εδώ είναι όλη η σύγχρονη πραγματικότητά μας. Η ολική μας καθήλωση. Ήταν σχεδόν προφητικός εδώ ο δημιουργός. Ειδικά τις ημέρες του εγκλεισμού μας, θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν απίστευτη η μεταφορά του στο παρόν. Και φυσικά το "τραγουδάω και κλαίω". Ε, σε αυτή την αντίθεση είναι όλο το θέμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου