Για το Δημόσιο Σχολείο (και την επιστροφή μου σε αυτό)

Πρωτάρης είσαι μόνο μια φορά. Κι εγώ πρωτάρης καθηγητής υπήρξα τη σχολική χρονιά που πέρασε, στο Ημερήσιο (ή 1ο, κι ας μην υπάρχει άλλο) ΕΠΑ.Λ. Θήρας. Δεν πρόκειται να την ξεχάσω εύκολα αυτή τη χρονιά.

Ως μαθητής, πήγα -με πήγαν- στο Δημόσιο Σχολείο. Κι εγώ την κόρη μου στο Δημόσιο την πήγα, όχι τόσο επειδή δεν είχα (και δεν έχω) την οικονομική δυνατότητα για κάτι "καλύτερο", αλλά κυρίως γιατί πιστεύω στη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, και την υποστηρίζω. Πέρυσι κλήθηκα να την υπηρετήσω επισήμως, 8 χρόνια μετά την επιτυχία μου στον διαγωνισμό 5Π/2008 του Α.Σ.Ε.Π. (περισσότερα εδώ).

Άκουγα πάντα -από φίλους που εργάζονται χρόνια ως αναπληρωτές, αλλά και από δημοσιολογούντες- ότι το Δημόσιο Σχολείο έχει προβλήματα μεγάλα. Είχα την ευκαιρία να τα διαπιστώσω αυτά τα προβλήματα, ιδίοις όμμασι και ωσίν. Κενά στη στελέχωση που αργούν να καλυφθούν -ή δεν καλύπτονται ποτέ-, ανυπαρξία συμβούλων και βοήθειας σε νεο-εισερχόμενους σχετικά με τα καθήκοντα και την ύλη των μαθημάτων που καλούνται να διδάξουν, γραφειοκρατία που καθιστά αργές τις διαδικασίες σε πολλές πτυχές της λειτουργίας των σχολείων -ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Αλλά χειρότερη όλων, και συνδεόμενη με τα υπόλοιπα τελικά, είναι η όλη κουλτούρα που επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας σχετικά με το τι είναι το Σχολείο, τι εξυπηρετεί, ποιος είναι ο ρόλος του.

Όμως, δίπλα σε όλα αυτά, συνειδητοποίησα και πολλά θετικά, ελπιδοφόρα πράγματα. Στο ΕΠ.Α.Λ. Θήρας, στον 50+-μελή σύλλογό μας, συνάντησα πολλούς ανθρώπους νέους (όχι μόνο ηλικιακά), με όρεξη, με διάθεση να προσφέρουν στα παιδιά και στους συναδέλφους τους, με νέες ιδέες και ικανότητες. Όπως συμβαίνει παντού, υπάρχουν κι εκείνοι που δεν έχουν καταλάβει ποιος είναι ο ρόλος τους (σίγουρα δεν είναι αυτός του θηριοδαμαστή, όπως νομίζεται), ή που τον έχουν ξεχάσει, όμως η συντριπτική πλειοψηφία υπήρξε άξια του ρόλου της, και παράδειγμα για εμένα, που ξεκινούσα εντελώς χαμένος.

Πέρασα μια καλή, αλλά δύσκολη, αγχωτική αλλά πολύ δημιουργική, πρώτη χρονιά στη Σαντορίνη. Το ξεκίνημα σχεδόν εφιαλτικό: για πολλές εβδομάδες πεταγόμουν στις 5 το πρωί, αγωνιώντας βασανιστικά για το πώς θα έμπαινα στην τάξη και πώς θα έλεγα όσα είχα (ή έπρεπε) να πω. Έχανα τα μαλλιά μου, έχανα την ψυχραιμία μου. Εγκλιματίστηκα, όμως, με τον καιρό, και συνειδητοποίησα ότι τα παιδιά χρειάζονταν κάποιον να τους προκαλέσει το ενδιαφέρον και να τους βάλει από πλαϊνές ή πίσω πόρτες στο μάθημα, καθότι είχαν οδηγηθεί στην αδιαφορία από πολύ νωρίς στη σχολική τους ζωή.

Πέρασα μια καλή χρονιά, επειδή ήμουν τυχερός. Βρέθηκα σε ένα σχολείο όπου συνάντησα ανθρώπους με τους οποίους όχι μόνο συνεννοήθηκα, αλλά συνεργάστηκα, συζήτησα, γέλασα, κοντραρίστηκα χωρίς παρεξηγήσεις. Απέκτησα εμπειρίες: έγινα υπεύθυνος εργαστηρίου, έπειτα Τομεάρχης 6 εργαστηρίων, πρόβαρα τη σχολική χορωδία στις γιορτές για το Πολυτεχνείο και την 25η Μαρτίου, συνόδευσα τη Γ' Τάξη στην πολυήμερη εκδρομή της στη Θεσσαλονίκη, χειρίστηκα το σύστημα VBI στις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Έζησα το οικογενειακό κλίμα του Σχολείου, με τα θετικά και τα αρνητικά του. Και κατάφερα να βγάλω τη χρονιά χωρίς να αποβάλω κάποιον μαθητή από την αίθουσα (κάτι που θεωρώ εύκολη λύση, ως ένα σημείο), παρότι μου δόθηκαν πολλές αφορμές.

Πέρασα μια καλή χρονιά, γεμάτη λάθη. Του χρόνου θα είμαι καλύτερος.