Δι-α-φωνίες 2: μία αναπάντητη απάντηση

Στις 10 Οκτωβρίου επέστρεψα στον διάλογο με την κα Στέλλα Βλαχογιάννη με νέο e-mail. Με έκπληξη διαπίστωσα αγοράζοντας το καινούργιο τεύχος του περιοδικού ότι η κα Βλαχογιάννη δεν είναι πια στη θέση του διευθυντή (ούτε βέβαια και σε κάποια άλλη θέση). Φυσικά, η επιστολή δεν δημοσιεύθηκε. Δεν γνωρίζω τους λόγους της αποχώρησής της αλλά, όπως και να 'χει, λυπάμαι για το ατυχές timing και της εύχομαι καλή συνέχεια. Παρακάτω, για την ιστορία, παραθέτω την περί ης ο λόγος επιστολή, η οποία δυστυχώς θα μείνει για πάντα αναπάντητη.


Θέμα: Τσαντίλας Calling!

Κυρία Βλαχογιάννη, επιτρέψτε μου κι εμένα να επιστρέψω, έστω και με αντανακλαστικά Ραντανπλάν (βρίσκομαι εν τω μέσω εξεταστικής περιόδου βλέπετε), προς χάριν του διαλόγου αλλά και του "Εγώ" μου. Διαβάζοντας την απάντησή σας στην επιστολή μου, έκανα κάποιες (ακόμα) σκέψεις και σας τις παραθέτω.

Χάρηκα που, παρά τα λεγόμενά σας, ακολουθήσατε άριστα το ύφος αλλά και τις "επιμέρους αγένειες" που ανιχνεύσατε στα γραφόμενά μου. Ξεκινάτε αστειευόμενη με το επίθετό μου και συνεχίζετε παραινόντας με να κοιταχτώ σε κανά γιατρό για τη μνήμη μου, αφού κάπου στο δρόμο σερβίρετε και "ολίγον" από φασισμό! Θα μπορούσε κάποιος κακεντρεχής να χαρακτηρίσει τέτοια σχόλια αγενή. Εγώ απλώς τα εκλαμβάνω ως δηκτικά-χιουμοριστικά σχόλια και φυσικά τα δέχομαι απόλυτα. Τέτοιο άλλωστε ήταν το ύφος της επιστολής μου: (πάρα πολύ ομολογουμένως) δηκτικό αλλά εμφορούμενο από χιουμοριστική διάθεση.

Θεωρείτε ότι "το επίπεδο των κειμένων του Διφώνου είναι από τα υψηλότερα δυνατά στον ελληνικό τύπο". Συμφωνώ με το "υψηλότερα" αλλά δε νομίζω ότι λέει κάτι για την αντικειμενική αξία του, τη στιγμή που το Δίφωνο είναι το μόνο περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας και κύρους που ασχολείται με το ελληνικό τραγούδι και που το σύνολο σχεδόν των εγχώριων μουσικών περιοδικών κινείται σε μέτρια επίπεδα. Εκτός αν σας ικανοποιεί ο ρόλος του "μονόφθαλμου". Όσο για εκείνο το "δυνατά", είναι σαν να ομολογείτε ότι, εδώ στην Ελλάδα, είτε δεν μπορούμε και πολύ καλύτερα είτε ότι αν κανείς γράψει λίγο καλύτερα, δεν θα τον καταλαβαίνει κανείς (και άρα δεν θα πουλάει αρκετά)!
Ευχαριστώ που μου... υπενθυμίζετε ότι τα έξτρα τεύχη και τα ρεσιτάλ εξακολουθούν να υπάρχουν. Νομίζω όμως ότι ήταν σαφής η αναφορά μου σε αυτά ως νέες ιδέες-προτάσεις της τότε διεύθυνσης του Διφώνου. Το ότι τα διατηρήσατε είναι πολύ καλό αλλά και αυτονόητο. Τι θα προσθέσετε εσείς σε αυτά είναι το ζητούμενο.

Όσο για το ζήτημα του αριθμού που χρησιμοποιεί κανείς όταν γράφει, η αλήθεια είναι ότι με προβληματίσατε. Δηλαδή η κα Μπάκα, χρησιμοποιώντας πληθυντικό, προσπαθεί να είναι ευγενής απέναντι στον... εαυτό της; Ή μήπως (και μου φαίνεται πιο πιθανό αυτό) θέλει να προσδώσει περισσότερο κύρος στα γραφόμενά της, δημιουργώντας την εντύπωση ότι γράφει εξ ονόματος περισσοτέρων του εαυτού της; Προφανώς, αν η χρήση πρώτου ενικού προσώπου στην έκφραση της άποψης κάποιου αποτελεί φασιστική συμπεριφορά (προσωπικά θέλω να γίνεται πάντα σαφές ότι δεν εκφράζω κανέναν άλλον πέραν του εαυτού μου), τότε ναι, είμαι φασίστας! Θα πρέπει όμως να ανησυχήσετε περισσότερο για τη... γιάφκα που έχετε μέσα στο περιοδικό, με αρχηγό μάλιστα τον, εκθιαζόμενο υπό ημών και υμών, κο Ζήλο!

Λυπάμαι που σας στενοχώρησα και που το ξανακάνω. Δεν θα έπρεπε όμως να σας ενοχλεί τόσο πολύ η κριτική μου. Είστε παλιά καραβάνα στο χώρο και θα έπρεπε να ξέρετε ότι καμιά κριτική, όσο δικαιολογημένη κι αν είναι, δεν φτάνει ούτε στο ελάχιστο την αξία του ίδιου του έργου που κρίνεται. Εγώ κάθομαι άνετα στο σπίτι μου και κάνω την κριτική μου, ασφαλής μέσα στη σχετική ανωνυμία μου, ενώ εσείς πρέπει να βγάλετε το φίδι απ' την τρύπα και τα κάστανα απ' τη φωτιά. Σαφώς, ο διευθυντής θα εισπράξει τα παράπονα (βέβαια, συνήθως, είναι και ο μόνος). Εκτός αν εκεί, στη γωνία Θεσσαλονίκης και Αρτέμιδος, αποφασίζετε για τα πάντα με δημοκρατικές διαδικασίες οπότε πάω πάσο. Πάντως, αν βρείτε το χρόνο, ρίξτε μια ματιά σε παλαιότερα τεύχη του περιοδικού: θα διαπιστώσετε ότι είχα ασκήσει το ίδιο σκληρή κριτική και σε παλιότερες βερσιόν του (και, δυστυχώς, σχεδόν για τα ίδια θέματα). Οπότε μην το παίρνετε προσωπικά.

Θέλω να γίνει σαφές: είμαι σίγουρος ότι το περιοδικό έχει τεράστια περιθώρια βελτίωσης. Δε χρειάζεται να το συγκρίνουμε με τις τριγύρω μετριότητες για να μπορούμε να πούμε ότι είναι καλό. Το ότι τρέχετε ουσιαστικά μόνοι στην κούρσα, ίσως σας οδηγεί σε εφησυχασμό. Παρακαλώ μη μου απαγορεύετε να ελπίζω σε κάτι καλύτερο, σε κάτι ποιοτικότερο. Και, έχοντας πλέον εξασφαλίσει την ανυπαρξία της εύνοιάς σας, μπορώ αλλά και θέλω να δηλώσω ότι "είναι προφανές ότι είμαι παρών"! Θα κλείσω δανειζόμενος ένα απόσπασμα από το άρθρο - ξέρετε ποιου - για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου που δημοσιεύσατε στο τελευταίο τεύχος: "Γίνομαι πικρόχολος, το ξέρω... Μου συμβαίνει όμως μόνον απέναντι σε αυτούς που εκτιμώ."

Χάιλ!
Μιχάλης Τσαντίλας
mictsant@yahoo.gr
www.myspace.com/arockaria
http://arockaria.blogspot.com

Υ.Γ. 1: μία πρόταση οικολογικής φύσεως: θα μπορούσε το νάυλον περιτύλιγμα που χρησιμοποιείτε για να συγκρατείται το cd μαζί με το περιοδικό να αντικατασταθεί από λίγη κόλλα. Όλα τα ξενόγλωσσα περιοδικά που ξέρω, τη χρησιμοποιούν. Υποθέτω ότι έτσι θα γίνεται μεγάλη οικονομία σε υλικό που στη χώρα μας δεν ανακυκλώνεται ακόμα σε ευρεία κλίμακα. Μπορεί να λέω και σαχλαμάρες αλλά ψάξτε το.
Υ.Γ. 2: "αναγνώστες του Φόνου"; Δεν το ξέρω αυτό το κλαμπ αλλά βγάλτε μου μια κάρτα μέλους παρακαλώ!