Αγοράζω πολλά περιοδικά. Πάρα πολλά περιοδικά. Ασχέτως αν τα διαβάζω (ξέρω, πριν τα αγοράσω, ότι δεν θα προλάβω τα περισσότερα) τα αγοράζω και τα στοιβάζω σε διάφορα σημεία μέσα στο σπίτι: στο μπάνιο, στο κομοδίνο, στο τραπέζι, στις βιβλιοθήκες. Κάποια στιγμή η Σάντυ θα με πετάξει, μαζί με αυτά, έξω απ' το σπίτι. Είναι θέμα χρόνου.
Είναι μια μορφή διαταραχής, σίγουρα. Κάποια απ' αυτά τα ξεκοκκαλίζω. Κάποια μόλις που τα ανοίγω. Όλο λέω θα τα μειώσω κι όλο το αναβάλλω γιατί δεν μπορώ να αντισταθώ στο θέμα που φιγουράρει στο εξώφυλλο. Τα περισσότερα είναι περί μουσικής, κάποια για το σινεμά και την τεχνολογία. Κάποια δεν έχω πρόβλημα να τα πετάξω στην ανακύκλωση, κρατώντας για το αρχείο μου μόνο ό,τι με ενδιαφέρει. Κάποια άλλα (τα περισσότερα) μου είναι αδιανόητο να τα πειράξω. Παρακάτω θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες από τις τελευταίες αγορές μου που έχουν, νομίζω, ενδιαφέρον.
Θα αρχίσω με τη μεγάλη μεταγραφή: ο Αργύρης Ζήλος, ο αγαπημένος μου Έλλην μουσικογράφος, μετακόμισε από το Δίφωνο στο Sonik. Ξέρετε πολλούς δημοσιογράφους που το όνομά τους να μπαίνει στο εξώφυλλο; Του Ζήλου φιγουράρει πρώτη μούρη σ' αυτό του Sonik που μόλις κυκλοφόρησε. Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να βρείτε τρόπο να τον διαβάζετε (έχει και μόνιμη στήλη δισκοκριτικής στο Αθηνόραμα). Σπουδαίος γραφιάς, στηρίζει πάντα αυτά που πιστεύει με επιχειρήματα (με ενίοτε δικηγορίστικο ύφος), έχει χιούμορ που σκοτώνει και όσο κι αν διαφωνείς, δεν μπορείς παρά να τον παραδεχτείς για το πάθος του. Το Sonik είναι αξιόλογη προσπάθεια και με τη συγκεκριμένη προσθήκη χτυπάει κορυφή.
Δείτε και ένα αφιέρωμα που είχε κάνει στον Ζήλο ο Αντώνης Μποσκοΐτης κάνοντας κλικ
εδώ.
Χαζεύοντας στο βιβλιοπωλείο Πολιτεία, έπεσε το μάτι μου στο νέο τεύχος του περιοδικού Manifesto, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσα. Περιέχει ένα εκτενέστατο αφιέρωμα στον Διονύση Σαββόπουλο που περιλαμβάνει ανθολόγιο στίχων, μεγάλη συνέντευξη, φωτογραφίες και κείμενα (και του Θανάση Γκαϊφύλια μεταξύ άλλων) και έχει συνολική έκταση 34 σελίδων! Η αναγραφόμενη τιμή του είναι 10 ευρώ αλλά το αγόρασα 7,5! Πολύ καλή δουλειά!
Το καινούργιο τεύχος του ιστορικού Rolling Stone είναι special. Έχει αφιέρωμα στους 100 μεγαλύτερους τραγουδιστές όλων των εποχών όπως τους ψήφισε πάνελ που αποτελούνταν από γνωστούς καλλιτέχνες, δημοσιογράφους και ανθρώπους του χώρου (μεταξύ αυτών και οι Bono, Eric Burdon, B.B. King, Keith
Richards) και κυκλοφορεί με 4 διαφορετικά εξώφυλλα (Aretha Franklin, Bob Dylan, Elvis Presley, John Lennon). Τέτοιου είδους "δημοψηφίσματα" πάντα χωλαίνουν και πολλές φορές βγάζουν "περίεργα" αποτελέσματα αλλά έχουν, νομίζω, μεγάλο ενδιαφέρον και αποτελούν πρώτης τάξεως αφορμή για συζητήσεις μέχρι το ξημέρωμα.
Το top-10 στην περίπτωσή μας είναι:
1. Aretha Franklin
2. Ray Charles
3. Elvis Presley
4. Sam Cooke
5. John Lennon
6. Marvin Gaye
7. Bob Dylan
8. Otis Redding
9. Stevie Wonder
10. James Brown
Οι συγκεκριμένες επιλογές (και οι υπόλοιπες 90) δείχνουν πόσο διαφορετικά βλέπουν την τέχνη εκεί στο εξωτερικό. Δεν ζητάνε απαραίτητα τεχνική αλλά φωνές που να μπορούν να σου μεταδώσουν το μήνυμα του τραγουδιού. Στη χώρα μας, οι περισσότεροι θεωρούν αδιανόητο κάποιος που γράφει τα τραγούδια του να τα τραγουδάει κιόλας, αν ο θεούλης δεν του έχει δώσει "φωνάρα". Έχουμε θεοποιήσει τους τραγουδιστές, θέλουμε το τραγούδι "ζαχαρωμένο", με ωραίο περιτύλιγμα. Δεν έχουμε βλέπετε την παιδεία να το "πιάσουμε" αλλιώς. Φανταστείτε, ας πούμε, σε ανάλογη ψηφοφορία να βλέπαμε τον Θανάση Παπακωνσταντίνου στην 100ή, έστω, θέση μιας τέτοιας λίστας. Αδιανόητο!
Εννοείται περιμένω τα σχόλιά σας!
1. The Age Of The Understatement - The Last Shadow Puppets
Η μπάντα που όλοι λατρεύουν να μισούν, τους αναγκάζει να υποκλιθούν. Brian Eno είναι αυτός. Προσωπικά, λάτρεψα το A Rush Of Blood To The Head καθώς ήταν γεμάτο από hooks και τη φωνάρα του Chris Martin. Εδώ, ο ήχος τους αποκτάει μεγαλύτερο φάσμα. "Cemeteries Of London" και "Violet Hill" αυτά που ξεχωρίζω. Ο Satriani καραδοκεί για το "Viva La Vida". Είναι πολλά τα λεφτά...
